English French German Spain Italian Dutch Russian Portuguese Japanese Korean Arabic Chinese Simplified

Σάββατο 20 Αυγούστου 2011

Kαι παρακολουθώ σαν ένας κρυφός, βουβός θεατής.



Φωτογραφίες παντού. Πεταμένες στο πάτωμα, δεξιά και αριστερά. Ανάκατες. Μπερδεμένο το πριν με το μετά, το σήμερα με το χθές και το τώρα με το τότε. Ασπρόμαυρες και χρωματιστές. Δίνουν πνοή στις σκέψεις και τα συναισθήματα. Ζωντανεύουν αναμνήσεις και δημιουργούν καινούρια γεγονότα. Άλλες θες να τις αρπάξεις και να τις κάνεις χίλλια μικρά κομματάκια, σκορπίζοντάς τις στον αέρα και άλλες να τις κρατήσεις με ευλάβεια και να τις φυλάξεις κάτω απο το μαξιλάρι σου. Δεν ξέρεις από που να ξεκινήσεις να ταξινομείς. Αδυνατείς να καταλήξεις. Στέκεσαι και κοιτάς το πάτωμα ανήμπορος. Κρατάς τις φωτογραφίες οι οποίες γλιστρούν αργά απο τα χέρια σου, ανοίγουν πληγές και σταγόνες αίματος κυλούν στο πάτωμα..

2 σχόλια:

  1. Είναι στιγμές που δεν μπορείς να σβήσεις. Στιγμές που έχουν μείνει παγωμένες στο χρόνο. Και μερικές φορές αυτές οι στιγμές είναι αναμνήσεις που πονάνε. Όταν τις βλέπεις ξανά να ζωντανεύουν σε τρυπάνε....

    Εκφράζεις πολύ όμορφα όσα σκέφτεσαι. Είχα καιρό να διαβάσω ανάρτηση σου. Χαίρομαι που επέστρεψες!! :D

    ΑπάντησηΔιαγραφή