Feelings.

Τα χέρια σου,απαλός αέρας που μου αγγίζει απαλά τα μαλλιά.
Τα μάτια σου,ήλιος στον δικό μου αιώνια σκοτεινιασμένο ουρανό.
Το σώμα σου,το αντικείμενο που νιώθω οτι λατρεύω περισσότερο στον κόσμο.
Η φωνή σου-μηδαμινή κι εφήμερη-με επαναφέρει στην πραγματικότητα.
Στην αληθινή μου ζωή,όχι αυτή στην οποία είμαστε μαζί νοητά,αλλά σε αυτή την ψυχρή καθημερινότητα.
Την άδεια καθημερινότητα,χωρίς....εσένα.

Εσένα που δεν ξέρω πως να προσεγγίσω..
Είσαι μια εικόνα που έρχεται και φεύγει..
Και κάνει το ίδιο ταξίδι στα άδυτα του μυαλού μου,χωρίς να κουράζεται λεπτό....