Kαι παρακολουθώ σαν ένας κρυφός, βουβός θεατής.

Φωτογραφίες παντού. Πεταμένες στο πάτωμα, δεξιά και αριστερά. Ανάκατες. Μπερδεμένο το πριν με το μετά, το σήμερα με το χθές και το τώρα με το τότε. Ασπρόμαυρες και χρωματιστές. Δίνουν πνοή στις σκέψεις και τα συναισθήματα. Ζωντανεύουν αναμνήσεις και δημιουργούν καινούρια γεγονότα. Άλλες θες να τις αρπάξεις και να τις κάνεις χίλλια μικρά κομματάκια, σκορπίζοντάς τις στον αέρα και άλλες να τις κρατήσεις με ευλάβεια και να τις φυλάξεις κάτω απο το μαξιλάρι σου. Δεν ξέρεις από που να ξεκινήσεις να ταξινομείς. Αδυνατείς να καταλήξεις. Στέκεσαι και κοιτάς το πάτωμα ανήμπορος. Κρατάς τις φωτογραφίες οι οποίες γλιστρούν αργά απο τα χέρια σου, ανοίγουν πληγές και σταγόνες αίματος κυλούν στο πάτωμα..