Ζήλια μου

    Ζήλια! Μια μικρή λέξη αλλά μια μεγάλη σημασία. Ένα συναίσθημα που κοροιδεύεις μέχρι που το ζείς κι αν έχει την ευκαιρία σε επισκέπτεσαι όσο πιο συχνά μπορεί. Το θέμα όμως είναι αλλού... Γιατί ζηλεύουμε; Γιατί καταλήγουμε σε αυτή την αντίδραση; Ίσως η δυσκολία ελέγχου του ίδιου μας του εαυτού αποτελεί δύσκολο έργο. Και πέρα απο όλα αυτά είμαστε και κτητικοί, κάτι που βάζει λάδι στη φωτιά. Ξέρεις οτι πρέπει να κάνεις τον ανήξερο, να πάς παρακάτω, να μη δίνεις σημασία σε οτι σε κάνει να αισθάνεσαι έτσι. Η φίλη σου που πήρε καινούριο αυτοκίνητο ενω εσύ κυκλοφορείς ακόμα με ένα κατσαριδάκι ('' Το ξέρω αλλά ειναι vintage και δίνει στυλ!!''), ο συνάδελφος που πήρε τη θέση που ''ζαχάρωνες'' καιρό και το άλλο σου μισό που προσπαθεί να σε πείσει οτι ΝΑΙ έχει κάνει και delete και block τον/την πρώην του και αν σε γνώριζε απο τότε οι στιγμές τους δεν θα είχαν δημιουργηθεί ποτέ. Επομένως χαλάρωσε, άκου μουσική και κάνε ένα τσιγάρο.Σκέψου πόσο σοβαρό είναι να αγχώνεσαι για πράγματα που έχουν συμβεί, δεν πρόκειται να αλλάξουν αλλά δεν έχουν και σημασία πλέον... Γιατί όσο κι αν ζηλέυεις το mini cooper της Μαρίας εσύ αγαπάς το δικό σου παλιό αλλά διαχρονικό και στυλάτο αμάξι, όσο κι αν ζηλεύεις το συνάδελφο και την κατάκτηση της θέσης που επιθυμούσες μάλλον κάτι δεν έκανες σωστά για να την μην την έχεις εσυ  (ευθύνες λιγότερες!) . Όσο για το ταίρι σου ξέχνα οτι σου τρυπάει την καρδιά. Είναι μαζί σου γιατί θέλει εσένα και το παρελθόν είναι μια ιστορία γραμμένη που κανείς δεν μπορεί να αλλάξει αλλα μπορεί να αφαιρέσει την ουσία της...