Σύγχρονες λολίτες

Τις κοιτάμε, ανταποκρίνουν το βλέμμα. Ξεχωρίζουν θέλουν, δεν θέλουν αν και συνήθως η προσοχή είναι ο σκοπός της επιφανειακής τους ζωής. Στο τραίνο, στο δρόμο, στο μετρό, στη δουλειά, στις καφετέριες. Μπροστά σου...Πίσω σου...Δίπλα σου... Είναι οι αδύναμοι χαρακτήρες του παιχνιδιού κι όμως φαίνονται οι πιο σκληροί. Ξεχωρίζουν σχετικά εύκολα: φουστάκια, διχτυωτά καλσονάκια, κολανάκια και τα ντεκολτέ σύννεφο. Δεν κατηγορώ καμία γυναίκα που χρησιμοποιεί κάτι απο αυτά στο ρουχισμό της ή και όλα μαζί. Τσίχλα που μασιέται αδιάκοπα, το βλέμμα προκλητικό όσο δεν πάει. Τη μασάει, τη σκάει και την βάζει ξανά μέσα στο στόμα με τα κατακόκκινα χείλη. Η ανήλικη κορασίδα σκύβει και το μικροσκοπικό της εσώρουχο κάνει την εμφάνισή του. Έχει κάτι που σε κάνει να μη μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω της, τι είναι αυτό το ''κάτι'' όμως; Θαυμασμό; Λύπηση; Αηδία; Σκέφτεσαι αυτό το κοριτσάκι να πηγαίνει σχολείο. Τους γονείς της... Ωπ ωπ, η λέξη κλειδί αναβοσβήνει με κόκκινα φωτάκια. Γονείς. Γονείς αδιάφοροι, πνιγμένοι και βυθισμένοι στη καθημερινότητα τους. Αδιάφοροι για οτιδήποτε άλλο, ακόμα κι αν αυτό είναι το ίδιο τους το παιδί που κοιμάται σε ξένα κρεβάτια, δίπλα σε γυμνούς έφηβους με μούσια και τατουάζ. Δεν είναι το θέμα μας οι έφηβοι, ούτε τα τατουάζ αλλά το λολιτάκι. Το μικρό αθώο λολιτάκι που πληρώνει με ακριβό νόμισμα τα λάθη των δημιουργών της.

Καληνύχτα λολίτα